ใน ค.ศ. 1944 เด็กชายสตินนีย์ วัย 14 ปี อาศัยอยู่ ณ แอลโคลู ในเซาท์แคโรไลนา สหรัฐ พร้อมกับบิดา คือ จอร์จ สตินนีย์ ซีเนียร์ (George Stinney Sr.), มารดา คือ ไอมี (Aime), พี่ชาย คือ จอห์น (John) อายุ 17 ปี, น้องชาย คือ ชาลส์ (Charles) อายุ 12 ปี, และน้องสาวสองคน คือ แคเทอริน (Katherine) อายุ 10 ปี กับไอมี (Aime) อายุ 7 ปี บิดาของเขาทำงานที่โรงเลื่อยประจำเมือง และครอบครัวของเขาพำนักอยู่ ณ อาคารที่นายจ้างของเขาจัดหาให้ ในเมืองนั้นคนผิวขาวและคนผิวดำแยกอยู่กัน ต่างฝ่ายแทบจะไม่มีปฏิสัมพันธ์ต่อกัน ชุมชนของทั้งสองกลุ่มมีรางรถไฟคั่นกลาง[4]

วันที่ 23 มีนาคม ค.ศ. 1944 เด็กหญิงผิวขาวสองคน คือ เบตตี จูน บินนิกเกอร์ (Betty June Binnicker) อายุ 11 ปี และแมรี เอมมา เทมส์ (Mary Emma Thames) อายุ 7 ปี[8][9] ถูกพบเป็นศพกลางโคลนตมในคูน้ำของชุมชนฝั่งคนผิวดำ ทั้งสองมีการบาดเจ็บจากการกระทบกระแทก (blunt trauma) ที่ใบหน้าและศีรษะ กะโหลกศีรษะมีรอยแตก[10] ทั้งนี้ เพราะถูกตีด้วยสิ่งเทียมอาวุธ (improvised weapon) ซึ่งบ้างก็รายงานว่า เป็นโลหะทื่อ บ้างก็ว่า เป็นซี่รางรถไฟ[2] รายงานการชันสูตรระบุว่า บาดแผลดังกล่าวเกิดขึ้นเพราะ "ของทื่อ หัวมน ขนาดประมาณค้อน" (blunt instrument with a round head, about the size of a hammer) และทั้งสองคนไม่ได้ถูกล่วงละเมิดทางเพศ เยื่อพรหมจารียังอยู่ดี แต่อวัยวะเพศของเด็กหญิงเบตตีมีรอยฟกช้ำเล็กน้อย[11][12]

ก่อนหน้านี้ วันที่ 22 มีนาคม ค.ศ. 1944 มีผู้เห็นเด็กหญิงทั้งสองขี่จักรยานออกไปชมดอกไม้ด้วยกัน เมื่อผ่านที่อยู่ของสตินนีย์ ทั้งสองแวะถามสตินนีย์ และไอมี น้องสาว[4] ว่า รู้จักดอกเมย์พ็อป (maypop) ไหม มีที่ใดบ้าง[9] ครั้นเวลาผ่านไป เด็กหญิงทั้งสองไม่กลับบ้าน จึงมีการตั้งคณะค้นหา ซึ่งจอร์จ สตินนีย์ ซีเนียร์ บิดาของสตินนีย์ ก็เข้าร่วมด้วย จนมาพบศพทั้งสองในวันที่ 23[5]

ครั้นวันที่ 24 มีนาคม ค.ศ. 1944 ข่าวที่รายงานด้วยเสียงตามสายระบุว่า นายอำเภอ (sheriff) แถลงว่า สตินนีย์เป็นผู้ต้องสงสัยและถูกจับกุมเรียบร้อยแล้ว ทั้งยังว่า เขารับสารภาพต่อเจ้าหน้าที่และพาไปเอา "แท่งเหล็กที่ซุกซ่อนไว้" (hidden piece of iron) ซึ่งเป็นอาวุธที่ใช้ก่อเหตุด้วย[8][9]